Dit is een blog die ik nooit had willen maken. Niet alleen omdat het een verdrietig onderwerp is, maar omdat opnieuw beginnen betekent dat je vooruit kijkt. Niet terug. En nu doe ik het toch: terugblikken. In het openbaar, nog wel. Iets wat zo persoonlijk is, online gooien. Waarom?
Ten eerste omdat ik vind dat moeilijke levensgebeurtenissen geen taboe moeten zijn. Elk mens maakt ze mee. En het kan dan best fijn en leerzaam zijn om te zien dat een ander er ook doorheen komt. Je weet natuurlijk wel dat het beter wordt als je iets moeilijks meemaakt, maar het voelt lang niet altijd zo.
Verder vind ik het belangrijk om de les uit moeilijke levensperiodes te halen. Cheesy, maar waar. Als het dan toch al zo’n kutverhaal is, kun je er maar beter iets positiefs uit halen, nietwaar?
Vanaf het begin
Wat er gebeurd is? Het begon best leuk. Leuke kerel leren kennen, verliefd, relatie. Samenwonen? Lastig, want ik kende Alkmaar helemaal niet. Hij had zijn koophuis en werk daar. Mijn werk is overal wel te doen. Dus ik dacht, ik neem een gecalculeerd risico. Samenwonen in Alkmaar it is.
Een keuze waar ik achter stond en blij mee was, ook al vond ik het lastig om ver weg te zijn van m’n eigen familie en vrienden. Maar; dat hoorde nou eenmaal bij de keuze die ik zelf had gemaakt.
Toen werd ik ten huwelijk gevraagd. En dat was echt een bijzonder moment. Ik had niet van tevoren kunnen bedenken hoe zoiets zou voelen. Je voelt je dan écht bijzonder voor iemand. Zo ervaarde ik dat, tenminste.
Maar toen…
Waarom en hoe het precies een paar maanden na de verloving zo erg mis ging, laat ik wel even terzijde. Ik schrijf dit stuk niet om met vingers te wijzen. Wil zowel mezelf als een ander niet ‘de schuld geven’. Er zullen altijd dingen zijn die ik niet zal begrijpen, maar ik geloof niet dat ook maar iemand iets van alle negatieve gevolgen gewild heeft.
Maar goed. Lekker concreet: ik verhuisde terug naar Lelystad, verloving afgebroken, relatie voorbij, enzovoorts. De gifbeker moest helemaal leeg, zeg maar. Liefdesverdriet zag ik nog wel aankomen. Maar wat je nog meer allemaal opeens kwijt bent, voelde bizar.
Schoonfamilie, andere mensen die je regelmatig ziet, spreekt en vertrouwt, simpele dingetjes in de buurt waar je aan gewend bent: allemaal weg. Echt alles. Bijna alsof het nooit bestaan heeft. Een vreemd gevoel. Maar wat het nog moeilijker maakt: je wordt niet echt geacht die dingen te missen, of het daar moeilijk mee te hebben.
“Het is toch uit? Je bent toch weer bij je oude familie en vrienden in de buurt? Je gaat toch verder met je leven? Je moet er niet in blijven hangen, hoor. Daar heb je alleen maar jezelf mee. Dat moet je echt niet doen.”
Maar te lang in zelfkwelling blijven hangen en iets als een normaal mens verwerken zijn 2 verschillende dingen. Ik ga niet doen alsof het allemaal nooit gebeurd is. Want dat is het wel.
En ja, daar komt Queen Cheesy weer: daar leer je ook wat van. Echt zuur, ik had het liever op een andere manier geleerd, met een drankje in m’n hand op het strand ofzo. Maar helaas kiezen we dat niet uit.
In het begin kon ik er overigens helemaal geen les uit halen. Ik dacht alleen maar zuur: alles is nep geweest. Als alles zo makkelijk van je afkeert … dan geloofde ik niet dat het echt en oprecht was. Maar naarmate tijd vordert en de zuurtegraad bijstelt, voelt het gelukkig weer anders.
En wat is dan die wijze les?
Wat ik er uiteindelijk van geleerd heb? Best veel. Ik leer beter letten op wat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Binnen een relatie, maar ook van m’n omgeving. En van mezelf.
Zo ben ik nu ik dit schrijf een maand gestopt met roken, iets waarvan ik niet had verwacht dat ik het überhaupt ooit zou kunnen. Van moeilijke situaties leer je jezelf écht beter kennen. Het voelt naar als de realiteit en toekomst zo anders blijken dan je had gehoopt, maar ik meen het … leren wat je nodig hebt en waar je naartoe wil werken, helpt pas écht bij levensvreugde.
Dus. Ik ga lekker m’n hondjes knuffelen, genieten van het feit dat ik weer kan ademen, leuke schrijfklussen uitvoeren, toffe steden en landen bezoeken, en ga zo maar door. Nee, m’n leven is niet opeens perfect. Is het nooit geweest ook. Maar ik ga er wél wat leuks van maken. Van aan afgrond naar een schone lei; op naar de sterren en daar voorbij. Joe!