Elke keer vind ik het weer lastig om te bedenken wat ik over m’n leven kan vertellen wat voor jullie nog een beetje te hachelen is. Laat ik maar eens beginnen met uitleggen wat er nu allemaal gaande is.
Hoewel ik m’n best doe om mooie Instagram foto’s te maken ben ik geen persoon met een perfect Instagram fabulous life. Behalve make-up looks (en in februari een paar dagen Gran Canaria) heb ik niet zo veel moois om m’n volgers door de strot te douwen. Het is niet anders.
De titel verraadt de inhoud van dit artikel al redelijk. Op veel vlakken in m’n leven is het een beetje crisis. Neem nou de levenslust zuigende stofzuiger genaamd HBO. Media en entertainment management is écht een leuke richting. Maar het eerste jaar is ook écht zo zuur mogelijk gemaakt. Alsof ze dachten, willen we meer of minder studenten? Minder, minder! Niet dat dat een excuus is om je opleiding te verpesten. Nouja, niet dat ik het verpest heb. Een paar onverwachte tegenslagen en m’n rustbehoefte van een 80-jarige hebben een redelijk stukje motivatie opgegeten. Dat wordt dus bikkelen volgende periode. Ik kijk nu al op tegen de rest van de resultaten van de afgelopen periode. Lekker janken.
No Title
No Description
Straight to the point zit ik persoonlijk ook in een dipje. Het gevoel dat ik op school beter had kunnen doen, dat dat me alleen maar meer werk op gaat leveren. Zenuwachtig voor het feit dat ik ga werken. Zuurheid omdat ik minder tijd in m’n blog heb kunnen steken, en dat ik in de toekomst zeker niet meer tijd hiervoor ga krijgen. En nog steeds zorgen om de gezondheid van m’n omaatje. Meer zelfs.
Ik heb nooit echt uitgebreid verteld hoe dat nou zit met m’n omaatje en d’r gezondheid. Ga ik ook niet doen, vind ik meer een familieding. Verder vind ik het ook niet heel relevant voor m’n blog om in details te treden. Het komt er wel op neer dat ik tijd met haar niet voor lief moet nemen. Met dikke stip op nummer één het meest beangstigende en verdrietigmakende wat ik ooit heb moeten doorstaan. Dat kan ook niet anders, als je de tofste multitaskende moeder-bff-oma ter wereld hebt. Voor een tijdje lukte het me wel om de verdrietige kant hiervan me niet over te laten nemen. Maar nu heb ik het gevoel dat ik dat niet meer tegen kan houden. Het consumeert me en vreet echt aan me. Tsja, leuker kan ik het niet maken.
Alle zorgen en drama helpen elkaar ook niet echt. Het één wakkert het andere aan. Ben altijd wel gevoelig geweest voor tegenslagen. Dikke bah. Nog zo’n foeilelijke tegenslag: ik wilde een raketje. En de snackbar om de hoek verkocht gewoon geen ijsjes. Ik herhaal, geen ijsjes. Geen. IJsjes. Stop deze waanzin.
Dus ja, hoe ga ik verder na al deze tegenslagen? Voor het ijsje zal ik eens de moed moeten verzamelen om over te steken en naar de supermarkt te gaan. Wat school betreft zou ik misschien wat minder moeten doemdenken. Niet meer meteen naar de McDonald’s vacaturepagina gaan. Dat soort dingen.
Oké, eigenlijk is het allemaal totaal niet grappig. In werkelijkheid zit ik echt in een vervelende dip. Maar een beetje zelfspot kan geen kwaad. Ik moet het maar per dag bekijken. En hopelijk knappen die paar daagjes zon me ook een beetje op. Maar dan weten jullie dit ook allemaal weer.
Hoe gaat het met jullie?